tedmem olarak Türkiye’deki tüm çocukların mutluluğuna katkı sağlayabilmek, onların gözlerindeki ışıltıyı daha fazla arttırabilmek için çalışıyoruz. Siz de yazılarınızdan birinde bir ülkenin geleceğe taşınabilmesinin ana kriterlerinden birinin o ülkeyi geleceğe taşıyacak insanlara hayat vermek olduğunu ifade ediyorsunuz. Ancak çocuklarımız yaşam memnuniyeti ile ilgili araştırmalarda ne yazık ki son sıralarda. Eğitimciler olarak çocuklarımızın gözlerindeki ışıltıyı kaybetmemeleri için nereden başlamamız gerekir?
Sistemle ilgili köklü bir dönüşüme ihtiyaç var ama kısa erimde o mümkün görünmüyor. Dolayısıyla biz ancak yerel ve kendi olanaklarımızla gerçekleştireceğimiz çözümlerle belki genç insanların mutluluklarını geliştirme imkanı bulabiliriz. Yani düzeni temelden, yeni baştan kurgulamak gerekiyor. Tabi bu yalnız bizim ülkemizle değil dünyayla ve çağımızla da ilgili bir şey. Mutsuzluğun dünyayla ilgili bir boyutu var ona çok fazla müdahale edemeyiz. Teknoloji, gelişen iletişim araçları, ekran bağımlılığı yalnız çocukların değil yetişkinlerin de problemi. Metroda görüyorsunuz mesela anne, baba, çocuklar, tüm aile telefon ya da tabletle meşguller. Bu durum insanın evrimini düşündüğümüzde insanın kendini oluşturmasına uygun bir tavır değil. İnsan binlerce yıldır bu gezegende ekranla yaşamıyor. Ekran bir can olan insanın gelişmesini engelliyor. İnsanı bir can olarak düşünmek gerek. Can şu demek; insan bir bütün, o bütüne can diyorum ben. Can insanın bedeninden, duygularından, düşünme ve yorumlama gücünden ve çevreyle ilişkilerinden oluşuyor. Eğitim en temelinde bu dördünü kapsayacak ve insanın can olduğunu görebilecek bir perspektifle oluşturulmalı. Tabi bu can oluşumu değişik kültürlerde değişik biçimlerde olabilir. Çünkü canın bileşenlerinden biri çevre; kültürel ortamı da kattığımızda her kültürde farklı oluşumlar gözlenebilir. Bizim problemimiz son zamanlarda eğitim felsefemizin ve nasıl bir insan için ve nasıl bir dünyanın oluşması için eğitim yapıyoruz sorusunun kafalarda net olmayışı. Devamını Oku →
